Dirk Witte was een muzikaal wonderkind; zijn vader was hoofdonderwijzer in Zaandam en zijn moeder onderwijzeres. Het gezin bestond verder uit drie zussen . Hoewel zijn ouders hem stimuleerden om pianolessen te nemen, waren zij er niet voor dat hij zijn heil zocht in in de amusementswereld, maar zorgden ervoor dat hij een baan kreeg bij de plaatselijke houthandel William Pont. Daar bleef hij werken tot 1918. In de avonduren had hij niet stil gezeten, maar Duitse handelscorrespondentie en Zweeds geleerd en werd buitenlands correspondent.Hij zocht contact met Jean Louis Pisuisse, die meteen enthousiast was over de liedjes die Witte inmiddels had geschreven. Zijn onderwerpen waren behalve lief-en leed ook getuigend zoals Het Wijnglas, Praters en Mensch durf te leven. Behalve Pisuisse zongen ook andere kleinkunstenaars zijn liedjes.
Pisuisse wist Dirk Witte te strikken om zakelijk leider van diens cabaretensemble te worden, maar het ongeregelde en onzekere artiestenbestaan was niets voor Witte, die na een paar jaar weer terugkeerde naar het bedrijfsleven. In 1925 werd hij directeur van de NV De Nederlandsche Mijnhouthandel in Amsterdam.Gelukkig bleef Dirk Witte liedjes schrijven en dankzij de inkomsten van zijn directeurschap hoefde hij niet voor het brood te schrijven en wist daardoor altijd een hoog niveau te houden. Hij was enorm kritisch op zijn werk en gaf alleen liedjes uit handen, waar hij zelf volledig achter stond.
Op 47 jarige leeftijd raakte hij met zijn auto te water in de Weespertrekvaart bij Diemen en verdronk. Zijn hele leven werd hij heen en weer geslingerd tussen het artiestenbestaan en het bedrijfsleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten