Voor deze zaterdag 17 november kies ik een gedicht van de dichteres Ida Gerhardt, waarvan bekend is dat zij een slechte verhouding had met haar moeder en in haar jeugd zelfs een zelfmoordpoging heeft ondernomen,
ONDER DE BRANDARIS
Dit is het huis genaamd de duizend vrezen.
Hij die er slapen wil hij zal er waken.
Een oppermachtig licht slaat er zijn kruisen.
Met interval van donkere seconden
waarin de branding zwaarder schijnt te ruisen
verschijnt een mene tekel op het laken:
en wat geweest is, het wordt zwart bevonden.
Ik was hier 's nachts, ik was in duizend vrezen,
vrezen des doods, waarvan ik niet kan spreken,
in een gericht van licht alleen gelaten.
En aan de dageraadsrand alleengebleven,
met licht getekend en genoemd met name,
van onuitwisbaar licht het zegel dragend.
Wat ik geschreven heb heb ik geschreven.
Hij doopt met licht. Ik waag het hem te vrezen.
IDA GERHARDT
UIT VERZAMELDE GEDICHTEN
ATHENAEUM-POLAK& VAN GENNEP, AMSTERDAM, 1980
Geen opmerkingen:
Een reactie posten