Voor deze woensdag 28 november heb ik een gedicht van de Groningse bard Hendrik de Vries gekozen. Hij leefde van 1896 tot 1989 en had een grote liefde voor Spanje.
VERDRONKEN
Nu weet ik wat ons van elkander scheidt.
En wat ik werd na 't zinken van mijn schip.
Nu weet ik waarom gij in eenzaamheid
Van duinen zeewaarts blikt naar iedre stip;
Waarom ge bij mij komst verbleekt en schreit.
De regen scheurde zich door 't mistgordijn.
Ik voelde mij de donkre schoot ontstegen.
Ik weet niet hoe ik wist waar gij moest zijn.
Ik gleed u op de waterbergen tegen.
Ik vond uw huis bij heldre maneschijn.
Met handenwringen zaagt gij 't spookbeeld aan.
Gij wildet u door 't raam te pletter springen.
Gij zaagt ook daar mijn schaduw voor u staan.
Door niets, door niemand laat uw lot zich dwingen:
Waar wij vergingen zult ook gij vergaan.
HENDRIK DE VRIES
UIT: EEN RAADSEL IN DE NACHT. EEN BLOENLEZING UIT ZIJN GEDICHTEN
( EDITIE. JAN VAN DER VEGT )
MEULENHOFF/MANTEAU. AMSTERDAM-ANTWERPEN, 2006
Geen opmerkingen:
Een reactie posten